GERAINT WATKINS (UK)
In a Bad Mood

"Easy To Say (Bon Temps Rouler)"
"Champion"
"Unto You"
"Fools Like Me"
"Champion"
"My Love"
"Bourgeoise"
"History"
"Jenni"
"Heart of the City"
"Catch On"
"At Last"

Geraint Watkins in a bad mood .....misschien dat de man net als ondergetekende heimwee heeft naar de periode Geraint Watkins & The Dominators of nog beter the Balham Alligators. Watkins stond in die periode synoniem voor wild cajun - zydeco accordion, swirling organ & fierce rock 'n' roll piano met ondermeer fantastische optreden op het terziele gegane Cornerrock, Diepenbeek, Moulin Blues, Ospel en in cafe Wilhelmina, Eindhoven.  Twintig jaren later draait Bob Dylan zijn platen, doen ondermeer Nick Lowe, Paul Mc Cartney, Van Morrison, Bill Wyman, Dave Edmunds regelmatig beroep op zijn diensten en is de man uit South Wales met het eeuwig sigaartje in de mond serieus "duur de tek gegaon" (verouderd)

Zoals wij al konden vaststellen in 2004 toen de man uit South Wales met Nick Lowe een bezoekje bracht aan het CC in Hasselt  hebben 'sex, drugs & rock & roll' ook bij hem duidelijk zijn tol geeist. Verstand komt blijkbaar met de jaren of hoe moeten wij het volgende beoordelen ..."I think we just got a bit older. You can't carry on like that, can you? You can't be drunk and wild year in year out. You'd just look silly. I mean you'd look silly anyway but if you go on looking silly, you start to look stupid....." De albums "Bold As Love" en "Dial 'W' For Watkins" waren de stille getuigen dat Watkins, nog steeds maar 57, bewust gekozen heeft voor een rol als sideman  die af en toe nog als crooner de aandacht opeist.  "Easy To Say Bon Temps Rouler" ....let the good times roll...Watkins heeft het begrepen, hij laat de melancholie en romantiek met een nostalgisch tintje zegevieren op "In A Bad Mood". Het schreeuwen heeft plaatsgemaakt voor het fluisteren en de eigen pennevruchten "Fools Like Me", "Champion" beiden with flugel horn, trombone, euphonium , "Unto You"  en "Jenni" lenen zich daar uitstekend toe.   Het schitterende "Chagrin" en "At Last" staat borg voor een ingetogen, jazzy intermezzo dat enkel met "My Love" en de Fender IV klanken van Martin Belmont voorzichtig rockend wordt onderbroken , met "Bourgeoise" en "Heart Of The City" (Nick Lowe)  een  blues / cajun kleurtje krijgt en met "History"  zelfs naar  The Supremes /  Philly  Soul /  Harold Melvin / Hall & Oates linkt.
Mack Gordon / Harry Warden's "At last" is misschien wel het meest treffende what a difference a day made gevoel dat wij overhouden aan dit prima schijfje nu Watkins net als zijn werkgever Nick Lowe definitief de rock & roll heeft afgezworen.   (SWA)